Kazimierz Funk urodził się 23 lutego 1884 r. w Warszawie. Od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie fizjologią człowieka. Swoją ścieżkę naukową Kazimierz Funk kreował w najbardziej uznanych ośrodkach naukowych Europy. Już w wieku 16 lat wyjechał do Genewy, gdzie studiował nauki przyrodnicze. Następnie podjął naukę w Bernie. Po uzyskaniu tytułu doktora (1904 r.) przeniósł się do Paryża, gdzie otrzymał pracę Instytucie Pasteura. We Francji koncentrował swoje badania na funkcji pierwiastków śladowych w ludzkim organizmie. W 1906 r. przeprowadził się do Berlina, gdzie wraz z Hermannem Fisherem (1852-1919) prowadził badania nad białkami oraz procesami nowotworowymi. W 1910 r. Kazimierz wyjechał do Londynu by tam podjąć pracę w Instytucie Listera, gdzie rozpoczął badania nad chorobą beri-beri. W wyniku swoich badań wyizolował substancję mającą kluczowe znaczenie w leczeniu tej choroby. Nadał jej nazwę ,,witamina” (vita - życie, amina - związek zawierający azot). Pomimo 4-krotnej nominacji (w latach: 1914, 1925, 1926 i 1946) Kazimierz Funk nie otrzymał Nagrody Nobla. W 1925 r. za namową dr Ludwika Rajchmana (1881-1965), ówczesnego dyrektora Państwowego Zakładu Higieny, objął stanowisko dyrektora Oddziału Biochemii i Higieny Odżywiania Państwowej Szkoły Higieny. Za sprawą Kazimierza Funka Polska była trzecim krajem w Europie, w którym produkowano insulinę. Kazimierz Funk zmarł 19 listopada 1967 r. w Nowym Jorku dożywając 83 lat. Niniejsza praca ma na celu skondensowanie i podkreślenie różnorodnych zainteresowań naukowych Kazimierza Funka oraz wielu zespołów i ośrodków naukowych, z którymi współpracował, co ostatecznie doprowadziło do jego przełomowego odkrycia.