ABSTRACT
Over the past thousands of years, diabetes has deprived people all over the world of their lives. Until 1922, mankind remained powerless. However, change came, with Frederick Banting (1891-1941), the discoverer of insulin. This breakthrough discovery was made not by a great scientist, but by a hard-working and persistent doctor. Perhaps Banting’s conscientiousness and integrity stemmed from where he grew up? A small farm in the provinces certainly influenced his further development. A development that was not obvious, because as a child little Freddie had learning difficulties. Determination led him to medicine. It must not have been without surprise to Professor MacLeod (1876-1935) when, in his office at the University of Ontario, he heard from the 30-year-old doctor that he had an idea on how to save lives from an incurable disease. The opportunity Banting was given, he used effectively. Together with the help of his student Charles Best (1899-1978), he isolated insulin. 
The dissemination of insulin in Poland was very quickly taken up by Kazimierz Funk (1884-1967), the discoverer of thiamine and creator of the term ‘vitamin’. As head of the Department of Biochemistry at the National Institute of Hygiene (PZH), he began producing insulin from bovine pancreases in 1924. He carried out this initiative using his private funds, equipping the laboratory with the appropriate equipment.
Banting’s remarkable feat was rewarded in 1923. Nobel Prize, which he shared with MacLeod. The fact that the actual co-discoverer of insulin, Charles Best, was not included in the award outraged Banting to such an extent that he decided not to accept the prize. After much persuasion, he changed his mind, but shared the financial reward with his faithful assistant. The discoverer’s determination and behaviour in the face of success provides an invaluable lesson for today’s doctors and scientists. By following the principles Banting espoused, we can honour his memory.

STRESZCZENIE
Od tysięcy lat cukrzyca pozbawiała życia ludzi na całym świecie. Do 1922 r. ludzkość pozostawała bezsilna. Zmiana jednak nastąpiła, a jej twórcą był Frederick Banting (1891-1941) – odkrywca insuliny. Tego przełomowego odkrycia dokonał nie wielki uczony, lecz pracowity i wytrwały w dążeniu do celu lekarz. Być może sumienność i uczciwość Bantinga wynikała z miejsca, w którym się wychował? Niewielka farma na prowincji z pewnością miała wpływ na jego dalszy rozwój. Rozwój, który nie był oczywisty, gdyż mały Freddie w dzieciństwie miewał trudności z nauką. Determinacja zaprowadziła go do medycyny. Nie bez zdziwienia musiał pozostać Profesor MacLeod (1876-1935), gdy w swoim gabinecie na Uniwersytecie w Ontario usłyszał od 30-letniego lekarza, że ten ma pomysł na to, w jaki sposób ratować ludzkie życia przed nieuleczalną chorobą. Szansę jaką Banting otrzymał, skutecznie wykorzystał. Wraz z pomocą studenta Charlesa Besta (1899-1978) wyizolował insulinę. Rozpowszechnianiem insuliny na terenie Polski bardzo szybko zajął się Kazimierz Funk (1884-1967), odkrywca tiaminy i twórca terminu ‘witamina’. Jako kierownik Zakładu Biochemii w Państwowym Zakładzie Higieny (PZH) w 1924 r. rozpoczął produkcję insuliny z bydlęcych trzustek. To przedsięwzięcie prowadził z wykorzystaniem swoich prywatnych funduszy, wyposażając laboratorium w odpowiedni sprzęt.
Niezwykły wyczyn Bantinga został nagrodzony w 1923 r. Nagrodą Nobla, którą współdzielił z MacLeodem. Fakt, że rzeczywisty współodkrywca insuliny – Charles Best, nie został uwzględniony w nagrodzie oburzył Bantinga do tego stopnia, że zdecydował się jej nie przyjmować. Po wielu namowach zmienił swoje zdanie, jednak nagrodą finansową podzielił się ze swoim wiernym asystentem. Determinacja i zachowanie odkrywcy w obliczu sukcesu stanowi bezcenną lekcję dla współczesnych lekarzy i naukowców. Postępując według zasad jakie wyznawał Banting, możemy czcić jego pamięć.